در روز دوم محرم‌الحرام‌ سال 61 هجری، کاروان‌ امام‌ حسین (ع) با همراهی سپاه‌ «حرّ بن یزید ریاحى» وارد وادی «کربلا» شد و در این هنگام امام حسین (ع) فرمود: «اللّهم إنّی أعوذ بک من الکَرْب والبلاء».

به گزارش سه نسل به نقل از فارس، پس از آن که «حرّ بن یزید ریاحى» در منطقه «ذو حُسُم» به دستور «عبیدالله بن زیاد» مانع از ادامه سفر امام به کوفه شد، حرکت کاروان امام حسین (ع) به سوی «کَرْب و بَلا» آغاز شد.

پیشینه تاریخی کربلا، بسیار قدیمی بوده و به دوران بابلیان می‌رسد، اما شناخت دقیقی از تاریخ کربلا در پیش از اسلام وجود ندارد. درحال حاضر، کربلا در 105 کیلومتری جنوب غربی بغداد قرار دارد و مساحت استان کربلا بیش از 6 هزار کیلومتر است.

کاروان حسینی، روز پنجشنبه، دوم محرم‌الحرام سال 61 هجری به سرزمین «نینوا» رسید. مکانی محنت‌بار که رسول اکرم (ص) نیز پیش از آن خبرش را به امام حسین(ع) داده بود.

در «مجمع‌الزوائد» آمده است: «احمد بن حنبل» از علمای اهل سنت، از پیامبر خدا(ص) روایت کرده است که ایشان فرمودند: «دخل علیَّ البیت ملک لم یدخل علیَّ قبلها فقال لی: إنّ ابنک هذا ـ یعنی حسیناً ـ مقتول. وإنْ شئت أریتک من تربة الأرض الّتی یقتل بها»، فرشته‌اى از فرشتگان بر من وارد شد که تاکنون نزد من نیامده بود. او به من گفت: همانا فرزند تو ـ یعنى حسین(ع) ـ را مى‌کشند و اگر مى‌خواهى خاک محل شهادت او را به تو نشان دهم.

همچنین در احادیث متواتر دیگری، خبر شهادت امام حسین(ع) به کرّات از زبان پیامبر نقل شده است. از دیگر مصادر حدیثی در این رابطه می‌توان به تاریخ الکبیر بخارى، البدایة والنهایه، اُسد الغابة، الاصابة، الخصائص الکبرى، کنز العمّال و خصائص الکبرى اشاره کرد.

در «لهوف» سید بن طاووس آمده است که وقتی کاروان امام حسین به «موضع البلاء» رسید، اسب آن حضرت از حرکت ایستاد. امام نام آن سرزمین را جویا شدند و پاسخ شنیدند: «غاضریه». امام حسین(ع) فرمودند: آیا این سرزمین نام دیگری هم دارد؟ گفتند: «شاطی الفرات». امام باز هم از نام دیگر آن سرزمین سئوال کردند و این بار پاسخ شنیدند: «کربلا».

در این هنگام، امام حسین(ع) آهی از دل کشیدند و فرمودند: «اللّهم إنّی أعوذ بک من الکَرْب والبلاء».