او را مى بخشم زیرا دوستش دارم
قال الصادق علیه السلام : (قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ:
نِینَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ الْعَظِیمَ مِمَّا یَسْتَوْجِبُ بِهِ عُقُوبَتِی فِی الدُّنْیَا وَ الا خِرَةِ فَأَنْظُرُ لَهُ فِیمَا فِیهِ صَلَاحُهُ فِی آخِرَتِهِ فَأُعَجِّلُ لَهُ الْعُقُوبَةَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا لِأُجَازِیَهُ بِذَلِکَ الذَّنْبِ وَ أُقَدِّرُ تْرُکُهُ عَلَیْهِ مَوْقُوفاً غَیْرَ مُمْضًى وَ لِى فِى إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ وَ مَا یَعْلَمُ عَبْدِى بِهِ فَأَتَرَدَّدُ فِى ذَلِکَ مِرَاراً عَلَى إِمْضَائِهِ ثُمَّ أُمْسِکُ عَنْهُ فَلَا أُمْضِیهِ کَرَاهَةً لِمَسَاءَتِهِ وَ حَیْداً عَنْ إِدْخَالَِحَبَّةً لِمُکَافَاتِهِ لِکَثِیرِ نَوَافِلِهِ الَّتِى یَتَقَرَّبُ بِهَا إِلَیَّ فِی لَیْلِهِ وَ نَهَارِهِ فَأَصْرِفُ ذَلِکَ الْبَلَاءَ عَنْهُ وَ قَدْ قَدَّرْتُهُ وَ قَضَیْتُهُ وَ تَرَکْتُهُ مَوْقُوفاً وَ لِی فِی إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ ثُمَّ أَکْتُبُ لَهُ عَظِیمَ أَجْرِ نُزُولِ ذَلِکَ الْبَلَاءِ وَ أَدَّخِرُهُ وَ أُوَفِّرُ لَهُ أَجْرَهُ وَ لَمْ یَشْعُرْ بِهِ وَ لَمْ یَصِلْ إِلَیْهِ أَذَاهُ وَ أَنَا اللَّهُ الْکَرِیمُ الرَّءُوفُ الرَّحِیمُ).
امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند متعال مى فرماید:
همانا، بنده اى از بندگان مؤ من ، گناهى بزرگ مرتکب مى شود که مستوجب کیفر و عقوبت در دنیا و آخرت است . من آنچه صلاح آخرت اوست را در نظر مى گیرم و عقوبت گناه او را در دنیا قرار مى دهم .
با توجّه به میزان گناه او، کیفر تعیین کرده و بدان حکم مى کنم ولى آن را جارى نمى سازم و اجرایش را به مشیّت خود وا مى گذارم ولى بنده ام این مطلب را نمى داند و بارها اجراى آن را به تأ خیر مى اندازم چون راضى به ناراحتى بنده ام نیستم و از ایجاد کدورت براى او دورى مى کنم .
من با گذشت و نادیده گرفتن گناه او، بر او منّت نهاده و او را مى بخشم زیرا دوست دارم که به نمازهاى نافله او که در شب و به واسطه آنها به من تقرب مى جوید، پاداش دهم .
پس بلاها را از او دور مى گردانم و با اینکه به کیفرش حکم کرده بودم ، آن را متوقّف کرده و اجراى آن بستگى به مشیت من دارد.
و آنگاه به این هم بسنده نکرده و اجر بزرگ نزول این بلائى که از سر او گذشت را برایش مى نویسم و ذخیره مى کنم . و مزدش را نیز زیاد مى کنم با اینکه خودش آگاه نیست چون آزار آن بلا به او نرسیده و منم آن خداوند کریم و مهربان و رحیم .