او را مى بخشم زیرا دوستش دارم
قال الصادق علیه السلام : (قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ:
نِینَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ الْعَظِیمَ مِمَّا یَسْتَوْجِبُ بِهِ عُقُوبَتِی فِی الدُّنْیَا وَ الا خِرَةِ فَأَنْظُرُ لَهُ فِیمَا فِیهِ صَلَاحُهُ فِی آخِرَتِهِ فَأُعَجِّلُ لَهُ الْعُقُوبَةَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا لِأُجَازِیَهُ بِذَلِکَ الذَّنْبِ وَ أُقَدِّرُ تْرُکُهُ عَلَیْهِ مَوْقُوفاً غَیْرَ مُمْضًى وَ لِى فِى إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ وَ مَا یَعْلَمُ عَبْدِى بِهِ فَأَتَرَدَّدُ فِى ذَلِکَ مِرَاراً عَلَى إِمْضَائِهِ ثُمَّ أُمْسِکُ عَنْهُ فَلَا أُمْضِیهِ کَرَاهَةً لِمَسَاءَتِهِ وَ حَیْداً عَنْ إِدْخَالَِحَبَّةً لِمُکَافَاتِهِ لِکَثِیرِ نَوَافِلِهِ الَّتِى یَتَقَرَّبُ بِهَا إِلَیَّ فِی لَیْلِهِ وَ نَهَارِهِ فَأَصْرِفُ ذَلِکَ الْبَلَاءَ عَنْهُ وَ قَدْ قَدَّرْتُهُ وَ قَضَیْتُهُ وَ تَرَکْتُهُ مَوْقُوفاً وَ لِی فِی إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ ثُمَّ أَکْتُبُ لَهُ عَظِیمَ أَجْرِ نُزُولِ ذَلِکَ الْبَلَاءِ وَ أَدَّخِرُهُ وَ أُوَفِّرُ لَهُ أَجْرَهُ وَ لَمْ یَشْعُرْ بِهِ وَ لَمْ یَصِلْ إِلَیْهِ أَذَاهُ وَ أَنَا اللَّهُ الْکَرِیمُ الرَّءُوفُ الرَّحِیمُ).
امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند متعال مى فرماید:
همانا، بنده اى از بندگان مؤ من ، گناهى بزرگ مرتکب مى شود که مستوجب کیفر و عقوبت در دنیا و آخرت است . من آنچه صلاح آخرت اوست را در نظر مى گیرم و عقوبت گناه او را در دنیا قرار مى دهم .
با توجّه به میزان گناه او، کیفر تعیین کرده و بدان حکم مى کنم ولى آن را جارى نمى سازم و اجرایش را به مشیّت خود وا مى گذارم ولى بنده ام این مطلب را نمى داند و بارها اجراى آن را به تأ خیر مى اندازم چون راضى به ناراحتى بنده ام نیستم و از ایجاد کدورت براى او دورى مى کنم .
من با گذشت و نادیده گرفتن گناه او، بر او منّت نهاده و او را مى بخشم زیرا دوست دارم که به نمازهاى نافله او که در شب و به واسطه آنها به من تقرب مى جوید، پاداش دهم .
پس بلاها را از او دور مى گردانم و با اینکه به کیفرش حکم کرده بودم ، آن را متوقّف کرده و اجراى آن بستگى به مشیت من دارد.
و آنگاه به این هم بسنده نکرده و اجر بزرگ نزول این بلائى که از سر او گذشت را برایش مى نویسم و ذخیره مى کنم . و مزدش را نیز زیاد مى کنم با اینکه خودش آگاه نیست چون آزار آن بلا به او نرسیده و منم آن خداوند کریم و مهربان و رحیم .

تردید خداوند در مرگ مؤ من
حضرت رسول اکرم صلى الله علیه و آله فرمود:
خداى تعالى مى فرماید:
در کارهایى که انجامش تنها به دست من است ، مردد نشدم مگر تردیدى که در مرگ بنده مؤ منم دارم ، من دیدار او را دوست دارم و او مرگ را نمى خواهد، پس مرگ را از او مى گردانم و مؤ من به درگاهم دعا مى کند و من اجابتش مى کنم در چیزى که خیر اوست .
و اگر در دنیا جز یک مؤ من باقى نماند، بواسطه او از همه مخلوقاتم ، بى نیازم . و از ایمان او آنچنان اُنسى برایش مى سازم که محتاج نباشد از ترس به کسى پناه برد

اگر تسلیم خواسته خدا نشوى به خواسته خودنرسى
قال أ میرالمؤ منین علیه السلام :
أ وحى الله تعالى إ لى داود:
(یا داود ترید و أ رید و لا یکون إ لا ما أ رید فإ ن أ سلمت لما أ رید أ عطیتک ما ترید و إ ن لم تسلم لما أ رید أ تعبتک فیما ترید ثم لا یکون إ لا ما أ رید).
حضرت امیرمؤ منان على علیه السلام فرمود:
خداوند به حضرت داود علیه السلام وحى فرستاد که :
اى داود! تو چیزى طلب مى کنى و من هم و آنچه خواسته من است ، مى شود. پس اگر تسلیم خواسته من شوى آنچه را که تو طلبیده اى ، به تو ارزانى خواهم کرد. و اگر تسلیم خواسته من نشوى تو را در رسیدن به آنچه که خواسته اى به رنج و تعب مى اندازم و سپس آن مى شود که من خواسته ام

خداوند حق خود را مى بخشد
عن النبى صلى الله علیه و آله قال ینادى مناد یوم القیامة تحت العرش :
(یا أ مة محمد ما کان لى قبلکم فقد وهبته لکم و قد بقیت التبعات بینکم فتواهبوا و ادخلوا الجنة برحمتى ).
پیامبر صلى الله علیه و آله فرماید:
روز قیامت منادى از جانب پروردگار ندا دهد:
اى امت محمد! آنچه از من نزد شما است آن را به شما بخشیدم . و باقى مانده حقوقى که شما بر همدیگر دارید به هم ببخشید و به رحمت من داخل بهشت شوید

شکایت ترا نزد فرشتگانم نمى کنم

أ وحى الله إ لى عزیر علیه السلام :
(یا عزیر إ ذا وقعت فى معصیة فلا تنظر إ لى صغرها و لکن انظر من عصیت و إ ذا أ وتیت رزقا منى فلا تنظر إ لى قلته و لکن انظر إ لى من أ هداه و إ ذا نزلت بک بلیة فلا تشک إ لى خلقى کما لا أ شکوک إ لى ملائکتى عند صعود مساویک و فضائحک ).
خداوند تعالى به عزیر علیه السلام وحى فرستاد که :
یا عزیر! هرگاه مرتکب معصیتى شدى به کوچکى گناه نگاه نکن ولکن ببین نافرمانى و معصیت چه کسى را انجام داده اى .
و آنگاه که از جانب من روزیت مى رسد به کمى آن ننگر، بلکه ببین از جانب چه مقامى برایت رسیده است .
و هرگاه که گرفتارى برایت پیش آمد شکایت آن را نزد بندگانم مبر، همانگونه که وقتى بدیها و زشتى هاى تو بالا مى آید، من شکایت تو را نزد فرشتگانم نمى کنم