خداوند چه مقدار بنده اش را دوست دارد؟
کُتُبِهِ الْمُنْزَلَةِ أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِى فَلْیَظُنَّ بِى مَا شَاءَ وَ أَنَا مَعَ عَبْدِى إِذَا ذَکَرَنِى فَمَنْ ذَکَرَنِى فِى نَفْسِهِ ذَکَرْتُهُ فِى نَفْسِى وَ مَنْ ذَکَرَنِى فِى مَلَإٍ ذَکَرْتُهُ فِى مَلَإٍ خَیْرٍ مِنْهُ وَ مَنْ تَقَرَّبَ إِلَیَّ شِبْراً تَقَرَّبْتُ إِلَیْهِ ذِرَاعاً وَ مَنْ تَقَرَّبَ إِلَیَّ ذِرَاعاً تَقَرَّبْتُ إِلَیْهِ بَاعاً ... )
خداى باعزت و جلال فرماید:
ملاقات بنده اى را که دوست دارد با من دیدار کند، دوست دارم . هر گاه او در نزد خود مرا یاد کند، من نیز در نزد خود او را یاد مى کنم . و هر گاه در جمعى مرا یاد کند من نیز او را بهتر و زیباتر در میان گروهى یاد مى کنم .
او هرگاه به اندازه وجبى به من نزدیک شود من به او به اندازه ذراع نزدیک مى شوم و اگر ذراعى به من تقرب جوید به اندازه باع به او نزدیک مى شوم .
